در حالت عادی و برای ساختمان های نه چندان بزرگ ما از فونداسیون های کم عمق استفاده می کنیم چون خاک منطقه توان تحمل وزن سازه ما را خواهد داشت و مشکلی برای آن پیش نمی آید. اکثر ساختمانهایی که در شهرها ساخته می شوند و زیاد مرتفع نیستند در آنها از فونداسیون کم عمق استفاده شده است.
تشخیص اینکه خاک منطقه توان نگهداری سازه را دارد یا نه بر عهده مهندسین ساختمان است. آنها با آزمایش خاک و محاسبه وزن ساختمان متوجه این موضوع می شوند. فونداسیون های تکی یا ترکیبی نمونه ای از انواع فونداسیون کم عمق هستند.
اما اگر ساختمان ما مرتفع و سنگین باشد و خاک منطقه توان تحمل این وزن را نداشته باشد از فونداسیون عمیق استفاده می کنیم. با این کار وزن سازه را به لایه های پایین تر زمین منتقل می کنیم. مثلا آنقدر گودبرداری را ادامه می دهیم تا به نواحی سنگی زیر زمین برسیم و فونداسیون را روی آن بنا می کنیم و به این ترتیب وزن سازه به قسمت های زیرین زمین منتقل می شود و احداث سازه بر روی زمین امکان پذیر است.
جای دیگری که فونداسیون عمیق کاربرد دارد برای سد ها است. همچنین مناطق ساحلی و پر آب نیز به فونداسیون عمیق احتیاج دارند تا سستی خاک بر روی سازه تاثیری نگذارد. اگر پلی بخواهد داخل دریا یا رودخانه احداث شود نیز باید از فونداسیون عمیق استفاده شود تا وزن سازه به نواحی سنگی زمین منتقل شود و خیالمان از استحکام سازه راحت باشد.
